پاییز گذشته، در حالی که زندگی در دوران همه‌گیری متوقف شده بود، من شیفته‌ی ویدیوهای اینفلوئنسرهایی شدم که در اتاق خواب‌هایشان ایستاده بودند و لباس‌های شرکتی به نام شین را امتحان می‌کردند.
در تیک‌تاک با هشتگ #sheinhaul، یک زن جوان یک کیسه پلاستیکی بزرگ را بلند می‌کرد و آن را پاره می‌کرد و تعدادی کیسه پلاستیکی کوچک‌تر را که هر کدام حاوی یک تکه لباس مرتب تا شده بودند، رها می‌کرد. سپس دوربین با سرعت زیاد زنی را نشان می‌دهد که هر بار یک تکه لباس پوشیده است و در میان آنها اسکرین‌شات‌هایی از برنامه Shein نمایش داده می‌شود که قیمت‌ها را نشان می‌دهد: لباس ۸ دلاری، لباس شنا ۱۲ دلاری.
در انتهای این گودال خرگوش، مضامین زیر وجود دارد: #بچه‌های_شیطان، #گربه‌های_شیطان، #بازی_شیطان. این ویدیوها بینندگان را به شگفتی از برخورد سورئال هزینه کم و فراوانی دعوت می‌کنند. نظراتی که با احساسات همسو هستند، از عملکرد حمایت می‌کنند ("اهداف BOD"). در برهه‌ای، اخلاقی بودن چنین لباس‌های ارزانی زیر سوال می‌رود، اما انبوهی از صداها با همان شور و شوق از شین و اینفلوئنسر دفاع می‌کنند ("خیلی بامزه است." "این پول خودشه، ولش کن.")، نظر دهنده اصلی ساکت می‌ماند.
چیزی که این موضوع را فراتر از یک معمای اینترنتی تصادفی می‌کند این است که شین بی‌سروصدا به یک تجارت بزرگ تبدیل شده است. لو شنگ، استاد دانشگاه دلاور که در مورد صنعت نساجی و پوشاک جهانی مطالعه می‌کند، گفت: «شین خیلی سریع ظاهر شد. دو سال پیش، سه سال پیش، هیچ‌کس نام آنها را نشنیده بود.» اوایل امسال، شرکت سرمایه‌گذاری پایپر سندلر از ۷۰۰۰ نوجوان آمریکایی در سایت‌های تجارت الکترونیک مورد علاقه‌شان نظرسنجی کرد و دریافت که در حالی که آمازون برنده قطعی است، شین در رتبه دوم قرار دارد. این شرکت بیشترین سهم بازار مد سریع ایالات متحده را دارد - ۲۸ درصد.
طبق گزارش‌ها، شین در ماه آوریل بین ۱ تا ۲ میلیارد دلار سرمایه خصوصی جمع‌آوری کرده است. ارزش این شرکت ۱۰۰ میلیارد دلار است - بیشتر از مجموع غول‌های مد سریع H&M و Zara و بیشتر از هر شرکت خصوصی در جهان به جز SpaceX و مالک TikTok، ByteDance.
با توجه به اینکه صنعت مد سریع یکی از خطرناک‌ترین صنایع جهان است، از اینکه شین موفق به جذب این نوع سرمایه شده، شگفت‌زده شدم. اتکای آن به منسوجات مصنوعی، محیط زیست را نابود می‌کند و با تشویق مردم به به‌روزرسانی مداوم کمد لباس‌هایشان، زباله‌های عظیمی ایجاد می‌کند؛ میزان منسوجات در محل‌های دفن زباله ایالات متحده در طول دو دهه گذشته تقریباً دو برابر شده است. در همین حال، کارگرانی که لباس می‌دوزند، برای کارشان در شرایط طاقت‌فرسا و گاهی خطرناک، دستمزد بسیار کمی دریافت می‌کنند. در سال‌های اخیر، بسیاری از بزرگترین خانه‌های مد، فشار را برای انجام اقدامات کوچک در جهت اصلاحات احساس کرده‌اند. با این حال، اکنون نسل جدیدی از شرکت‌های «مد فوق سریع» ظهور کرده‌اند و بسیاری از آنها برای اتخاذ شیوه‌های بهتر، کار چندانی انجام نداده‌اند. از این میان، شین بزرگترین است.
یک شب در ماه نوامبر، وقتی شوهرم فرزند ۶ ساله‌مان را خواباند، من روی مبل اتاق نشیمن نشستم و اپلیکیشن Shein را باز کردم. بنر تخفیف جمعه سیاه روی صفحه نمایش که برای تأکید چشمک می‌زد، نوشته بود: «خیلی بزرگه». روی آیکون لباس کلیک کردم، همه اقلام را بر اساس قیمت مرتب کردم و از روی کنجکاوی در مورد کیفیت، ارزان‌ترین لباس را انتخاب کردم. این یک لباس قرمز آستین بلند تنگ (۲.۵۰ دلار) از جنس تور نازک است. در بخش سویشرت، یک پلیور رنگارنگ زیبا (۴.۵۰ دلار) به سبد خریدم اضافه کردم.
البته، هر بار که یک کالا انتخاب می‌کنم، اپلیکیشن مدل‌های مشابهی را به من نشان می‌دهد: لباس‌های توریِ بدن، لباس‌های توریِ بدن را به وجود می‌آورند؛ لباس‌های راحتیِ کالربلک از لباس‌های راحتی کالربلک زاده می‌شوند. من مدام غلت می‌زنم. وقتی اتاق تاریک بود، نمی‌توانستم بلند شوم و چراغ‌ها را روشن کنم. در این موقعیت نوعی شرم مبهم وجود دارد. شوهرم بعد از اینکه پسرمان خوابید از اتاق نشیمن آمد و با لحنی کمی نگران از من پرسید: «نه!» گریه کردم. او چراغ را روشن کرد. من یک تی‌شرت نخی آستین پفی (۱۲.۹۹ دلار) از مجموعه پریمیوم سایت انتخاب کردم. بعد از تخفیف جمعه سیاه، قیمت کل ۱۴ کالا ۸۰.۱۶ دلار شد.
من وسوسه شده‌ام که به خرید ادامه دهم، تا حدودی به این دلیل که اپلیکیشن آن را تشویق می‌کند، اما بیشتر به این دلیل که گزینه‌های زیادی برای انتخاب وجود دارد و همه آنها ارزان هستند. وقتی دبیرستان بودم، نسل اول شرکت‌های مد سریع به خریداران آموزش می‌دادند که انتظار یک تاپ قابل قبول و زیبا را با هزینه‌ای کمتر از هزینه ارسال یک شب داشته باشند. اکنون، بیش از 20 سال بعد، شین قیمت ساندویچ‌های اغذیه فروشی را بسیار کمتر از قیمت واقعی آن کاهش می‌دهد.
در اینجا برخی از اطلاعات شناخته شده در مورد شین آمده است: این یک شرکت چینی با نزدیک به 10،000 کارمند و دفاتر در چین، سنگاپور و ایالات متحده است. بیشتر تأمین‌کنندگان آن در گوانگژو، شهری بندری در کنار رودخانه مروارید، حدود 80 مایلی شمال غربی هنگ کنگ، واقع شده‌اند.
فراتر از آن، این شرکت به طرز شگفت‌آوری اطلاعات کمی را با عموم به اشتراک می‌گذارد. از آنجایی که این شرکت خصوصی است، اطلاعات مالی را فاش نمی‌کند. مدیرعامل و بنیانگذار آن، کریس شو، از مصاحبه برای این مقاله خودداری کرد.
وقتی شروع به تحقیق در مورد شین کردم، به نظر می‌رسید که این برند در فضایی مرزی قرار دارد که توسط نوجوانان و جوانان بیست ساله اشغال شده است و نه هیچ کس دیگری. سال گذشته در یک جلسه توجیهی، یک تحلیلگر مالی از مدیران برند مد Revolve در مورد رقابت با شین سوال کرد. مایک کارانیکولا، مدیرعامل شرکت، پاسخ داد: «شما در مورد یک شرکت چینی صحبت می‌کنید، درست است؟ من نمی‌دانم چگونه آن را تلفظ کنم - شین.» (او وارد شد.) او تهدید را رد کرد. یک نهاد نظارتی تجارت فدرال به من گفت که هرگز نام این برند را نشنیده است، و سپس، همان شب، ایمیلی ارسال کرد: «پی‌نوشت - دختر ۱۳ ساله من نه تنها در مورد شرکت (شین) می‌داند، بلکه امشب هنوز هم لباس مخمل کبریتی آنها را می‌پوشد.» به ذهنم رسید که اگر می‌خواهم در مورد شین بدانم، باید از کسی شروع کنم که به نظر می‌رسد آن را بهتر می‌شناسد: اینفلوئنسرهای نوجوان آن.
یک بعد از ظهر دل‌انگیز در دسامبر گذشته، دختری ۱۶ ساله به نام ماکینا کلی در آستانه خانه‌اش در حومه‌ای آرام از فورت کالینز، کلرادو، به استقبالم آمد. کلی مو قرمزی با حال و هوای جذاب «بچه‌های کَبِیج پچ» است و به خاطر کارهایش در زمینه ASMR شناخته می‌شود: کلیک کردن روی کادرها، دنبال کردن متن روی برف بیرون خانه‌اش. او در اینستاگرام ۳۴۰ هزار دنبال‌کننده دارد؛ در یوتیوب ۱.۶ میلیون دنبال‌کننده. چند سال پیش، او فیلمبرداری برای یک برند متعلق به شین به نام «روموه» را شروع کرد. او تقریباً ماهی یک بار پست‌های جدید منتشر می‌کند. در ویدئویی که پاییز گذشته برای اولین بار تماشا کردم، او در حیاط خلوت خود در مقابل درختی با برگ‌های طلایی قدم می‌زد و یک ژاکت چهارخانه الماس‌شکل ۹ دلاری پوشیده بود. دوربین به سمت شکمش گرفته شده بود و در صدای روی تصویر، زبانش صدای آبدار و دلنشینی ایجاد می‌کرد. این ویدئو بیش از ۴۰ هزار بار دیده شده است؛ ژاکت آرگایل تمام شده است.
آمدم تا کلی را در حال فیلمبرداری ببینم. او با رقص به اتاق نشیمن رفت - داشت خودش را گرم می‌کرد - و من را به طبقه بالا، به پاگرد فرش‌شده طبقه دوم، جایی که فیلمبرداری می‌کرد، برد. یک درخت کریسمس، یک برج گربه و در وسط سکو، یک آی‌پد که روی سه‌پایه با چراغ‌های حلقه‌ای نصب شده بود، وجود داشت. روی زمین، انبوهی از پیراهن، دامن و لباس‌های رومی ریخته بود.
مادر کلی، نیکول لیسی، لباس‌هایش را جمع کرد و به حمام رفت تا آنها را بخاراند. «سلام الکسا، آهنگ کریسمس پخش کن.» کلی گفت. او با مادرش به حمام رفت و سپس، به مدت نیم ساعت بعدی، لباس‌های جدید یکی پس از دیگری - ژاکت بافتنی قلبی، دامن طرح ستاره - را پوشید و بی‌صدا جلوی دوربین آی‌پد مدلینگ انجام داد، صورت را ببوس، یک پا را بالا بیانداز، لبه را اینجا نوازش کن یا آنجا کراوات بزن. در یک لحظه، ابوالهول خانواده، گوئن، از قاب تصویر عبور می‌کند و آنها یکدیگر را در آغوش می‌گیرند. بعداً، گربه دیگری، آگاتا، ظاهر شد.
در طول این سال‌ها، شهرت عمومی شین به شکل افرادی مانند کلی بوده است که ائتلافی از اینفلوئنسرها را برای فیلمبرداری فیلم‌های پرفروش برای این شرکت تشکیل داده‌اند. به گفته نیک باکلانوف، متخصص بازاریابی و تحقیقات در HypeAuditor، شین در این صنعت غیرمعمول است زیرا برای تعداد زیادی از اینفلوئنسرها لباس رایگان ارسال می‌کند. آنها به نوبه خود کدهای تخفیف را با دنبال‌کنندگان خود به اشتراک می‌گذارند و از فروش کمیسیون دریافت می‌کنند. به گفته HypeAuditor، این استراتژی باعث شده است که این برند به پرفالوورترین برند در اینستاگرام، یوتیوب و تیک‌تاک تبدیل شود.
علاوه بر لباس‌های رایگان، رامو برای پست‌هایش هزینه ثابتی هم پرداخت می‌کند. او حاضر به افشای هزینه‌هایش نشد، هرچند گفت که در عرض چند ساعت کار ویدیویی، بیشتر از درآمد یک هفته‌ای برخی از دوستانش که شغل‌های منظم بعد از مدرسه دارند، پول درآورده است. در عوض، این برند بازاریابی نسبتاً کم‌هزینه‌ای را در جایی که مخاطبان هدفش (نوجوانان و افراد بیست و چند ساله) دوست دارند وقت بگذرانند، دریافت می‌کند. در حالی که شین با افراد مشهور و اینفلوئنسرهای بزرگی (کیتی پری، لیل ناز اکس، آدیسون ری) کار می‌کند، به نظر می‌رسد نقطه قوت آن کسانی هستند که دنبال‌کنندگان متوسطی دارند.
در دهه ۱۹۹۰، قبل از تولد کلی، زارا مدلی از ایده‌های طراحی را از چیزهایی که توجه مدبازان را جلب می‌کردند، رایج کرد. با تولید پوشاک در نزدیکی دفتر مرکزی اسپانیا و ساده‌سازی زنجیره تأمین خود، این سبک‌های اثبات‌شده را با قیمت‌های بسیار پایین در عرض چند هفته ارائه می‌دهد. کانی چان، سرمایه‌گذار آندرسن هوروویتز، در رقیب شین، سیدر، سرمایه‌گذاری کرد. او گفت: «آنها اهمیتی نمی‌دهند که ووگ فکر کند این یک قطعه جالب نیست.» شرکت Boohoo مستقر در بریتانیا و Fashion Nova مستقر در ایالات متحده بخشی از همین روند هستند.
بعد از اینکه کلی عکاسی را تمام کرد، لیسی از من پرسید که به نظر من تمام قطعات موجود در وب‌سایت رام‌وی - ۲۱ قطعه، به علاوه یک گوی برفی تزئینی - چقدر قیمت دارند. آنها از چیزی که من وقتی عمداً روی ارزان‌ترین کالا کلیک کردم خریدم، بهتر به نظر می‌رسند، بنابراین حدس می‌زنم حداقل ۵۰۰ دلار باشد. لیسی، همسن من، لبخند زد و گفت: «این ۱۷۰ دلار است.» چشمانش گشاد شد، انگار خودش هم باورش نمی‌شد.
هر روز، شین وب‌سایت خود را با میانگین ۶۰۰۰ مدل جدید به‌روزرسانی می‌کند - رقمی که حتی در زمینه مد سریع نیز شگفت‌انگیز است.
در اواسط دهه ۲۰۰۰، مد سریع الگوی غالب در خرده‌فروشی بود. چین به سازمان تجارت جهانی پیوست و به سرعت به یک مرکز بزرگ تولید پوشاک تبدیل شد و شرکت‌های غربی بیشتر تولیدات خود را به آنجا منتقل کردند. حدود سال ۲۰۰۸، نام مدیرعامل شین برای اولین بار در اسناد تجاری چین با نام شو یانگتیان ظاهر شد. او به عنوان مالک مشترک یک شرکت تازه ثبت شده به نام شرکت فناوری اطلاعات نانجینگ دیانوی، به همراه دو نفر دیگر، وانگ شیائوهو و لی پنگ، ذکر شده است. اسناد نشان می‌دهد که شو و وانگ هر کدام ۴۵ درصد از این شرکت را در اختیار دارند، در حالی که لی ۱۰ درصد باقی مانده را در اختیار دارد.
وانگ و لی خاطرات خود را از آن دوران به اشتراک گذاشتند. وانگ گفت که او و شو از طریق همکارانشان با هم آشنا شده بودند و در سال ۲۰۰۸ تصمیم گرفتند با هم در زمینه بازاریابی و تجارت الکترونیک فرامرزی فعالیت کنند. او گفت وانگ بر برخی از جنبه‌های توسعه کسب و کار و امور مالی نظارت دارد، در حالی که شو بر طیف وسیعی از امور فنی‌تر، از جمله بازاریابی سئو، نظارت دارد.
در همان سال، لی در یک گردهمایی در نانجینگ در مورد بازاریابی اینترنتی سخنرانی کرد. شو - مرد جوان لاغر اندامی با صورتی کشیده - خود را معرفی کرد و گفت که به دنبال مشاوره تجاری است. لی گفت: «او تازه کار است.» اما شو سرسخت و کوشا به نظر می‌رسید، بنابراین لی موافقت کرد که کمک کند.
شو از لی دعوت کرد تا به عنوان مشاور پاره وقت به او و وانگ بپیوندد. این سه نفر یک دفتر کوچک در یک ساختمان محقر و کم‌ارتفاع با یک میز بزرگ و چند میز تحریر اجاره کردند - که بیش از دوازده نفر در داخل آن نبودند - و شرکت آنها در ماه اکتبر در نانجینگ راه‌اندازی شد. در ابتدا، آنها سعی کردند انواع چیزها، از جمله قوری و تلفن همراه را بفروشند. وانگ و لی گفتند که این شرکت بعداً لباس را نیز به محصولات خود اضافه کرد. اگر شرکت‌های خارجی بتوانند تأمین‌کنندگان چینی را برای تولید لباس برای مشتریان خارجی استخدام کنند، مطمئناً شرکت‌های تحت مدیریت چینی می‌توانند این کار را با موفقیت بیشتری انجام دهند. (سخنگوی شین این ادعا را رد کرد و گفت که شرکت فناوری اطلاعات نانجینگ دیانوی «در فروش محصولات پوشاک دخالتی ندارد.»)
به گفته لی، آنها شروع به فرستادن خریداران به یک بازار عمده‌فروشی لباس در گوانگژو کردند تا نمونه‌های لباس را از تأمین‌کنندگان مختلف خریداری کنند. سپس این محصولات را به صورت آنلاین و با استفاده از نام‌های دامنه مختلف فهرست می‌کنند و پست‌های ساده به زبان انگلیسی را در پلتفرم‌های وبلاگ‌نویسی مانند وردپرس و تامبلر منتشر می‌کنند تا سئو را بهبود بخشند. تنها زمانی که یک کالا به حراج گذاشته می‌شود، آنها به آن کالا گزارش می‌دهند. عمده‌فروشان سفارش‌های دسته‌ای کوچکی می‌دهند.
لی گفت، با افزایش فروش، آنها شروع به تحقیق در مورد روندهای آنلاین کردند تا پیش‌بینی کنند کدام سبک‌های جدید ممکن است مورد توجه قرار گیرند و سفارش‌ها را زودتر ثبت کنند. آنها همچنین از وب‌سایتی به نام Lookbook.nu برای یافتن افراد تأثیرگذار کوچک در ایالات متحده و اروپا استفاده کردند و شروع به ارسال لباس رایگان به آنها کردند.
در این مدت، شو ساعت‌های طولانی کار می‌کرد و اغلب مدت‌ها پس از بازگشت دیگران به خانه، در دفتر می‌ماند. لی گفت: «او اشتیاق زیادی برای موفقیت داشت.» «ساعت ۱۰ شب است و او به من غر می‌زند، غذای خیابانی آخر شب برایم می‌خرد، بیشتر سوال می‌کند. بعد ممکن است ساعت ۱ یا ۲ بامداد تمام شود.» لی در مورد آبجو و وعده‌های غذایی (اردک نمک‌سود، سوپ ورمیشل) به شو توصیه‌هایی می‌کرد، زیرا شو با دقت گوش می‌داد و سریع یاد می‌گرفت. شو زیاد در مورد زندگی شخصی‌اش صحبت نمی‌کرد، اما به لی گفت که در استان شاندونگ بزرگ شده و هنوز در حال تلاش است.
لی به یاد می‌آورد که در روزهای اول، میانگین سفارشی که دریافت می‌کردند کم و حدود ۱۴ دلار بود، اما آنها روزانه ۱۰۰ تا ۲۰۰ قلم کالا می‌فروختند؛ در یک روز خوب، تعداد آنها می‌تواند به بیش از ۱۰۰۰ عدد برسد. نکته همین است. لباس‌ها ارزان هستند، لی به من گفت: «ما به دنبال حاشیه سود کم و حجم بالا هستیم.» علاوه بر این، او افزود که قیمت پایین، انتظارات از کیفیت را کاهش داده است. این شرکت به حدود ۲۰ کارمند افزایش یافت که همگی حقوق خوبی داشتند. شو چاق چاق شده و کمد لباس‌هایش را گسترش داده است.
یک روز، پس از بیش از یک سال فعالیت تجاری، وانگ در دفتر حاضر شد و متوجه شد که شو غایب است. او متوجه شد که برخی از رمزهای عبور شرکت تغییر کرده‌اند و نگران شد. همانطور که وانگ توضیح داد، با شو تماس گرفت و برایش پیامک فرستاد اما هیچ پاسخی دریافت نکرد، سپس به خانه‌اش و ایستگاه قطار رفت تا دنبال شو بگردد. شو آنجا را ترک کرد. بدتر از همه، او کنترل حساب پی‌پالی را که شرکت برای دریافت پرداخت‌های بین‌المللی از آن استفاده می‌کرد، به دست گرفت. وانگ به لی اطلاع داد که در نهایت بقیه پول شرکت را پرداخت و کارمند را اخراج کرد. بعداً، آنها فهمیدند که شو فرار کرده و بدون آنها به تجارت الکترونیک ادامه داده است. (سخنگو نوشت که شو «مسئول حساب‌های مالی شرکت نیست» و شو و وانگ «به طور مسالمت‌آمیز از هم جدا شده‌اند.»)
در مارس ۲۰۱۱، وب‌سایتی که بعدها به Shein تبدیل شد - SheInside.com - ثبت شد. این سایت خود را «شرکت پیشرو در زمینه لباس عروس در جهان» می‌نامد، اگرچه طیف وسیعی از لباس‌های زنانه را می‌فروشد. در پایان همان سال، خود را «یک خرده‌فروش فوق‌العاده بین‌المللی» توصیف کرد که «آخرین مدهای خیابانی را از خیابان‌های اصلی لندن، پاریس، توکیو، شانگهای و نیویورک به سرعت به فروشگاه‌ها می‌آورد».
در سپتامبر ۲۰۱۲، شو شرکتی با نامی کمی متفاوت از شرکتی که با وانگ و لی تأسیس کرده بود - فناوری اطلاعات تجارت الکترونیک نانجینگ - ثبت کرد. او ۷۰٪ از سهام شرکت را در اختیار داشت و یک شریک ۳۰٪ از سهام را در اختیار داشت. نه وانگ و نه لی دیگر هرگز با شو در تماس نبوده‌اند - به نظر لی، بهترین چیز این است. «وقتی با یک فرد فاسد اخلاقی سر و کار دارید، نمی‌دانید چه زمانی قرار است به شما آسیب برساند، درست است؟» لی گفت. «اگر بتوانم زودتر از او دور شوم، حداقل او نمی‌تواند بعداً به من آسیب برساند.»
طبق گزارش CB Insights، شرکت Xu در سال ۲۰۱۳ اولین دور از سرمایه‌گذاری خطرپذیر خود را که طبق گزارش‌ها ۵ میلیون دلار بود، از Jafco Asia جمع‌آوری کرد. در یک بیانیه مطبوعاتی در آن زمان، این شرکت که خود را SheInside می‌نامد، خود را به عنوان «راه‌اندازی وب‌سایت در سال ۲۰۰۸» توصیف کرد - همان سالی که شرکت فناوری اطلاعات نانجینگ دیانوی تأسیس شد. (سال‌ها بعد، این شرکت از سال تأسیس ۲۰۱۲ استفاده خواهد کرد.)
در سال ۲۰۱۵، این شرکت ۴۷ میلیون دلار سرمایه‌گذاری دیگر دریافت کرد. نام خود را به شین تغییر داد و دفتر مرکزی خود را از نانجینگ به گوانگژو منتقل کرد تا به پایگاه تأمین‌کنندگان خود نزدیک‌تر باشد. این شرکت بی‌سروصدا دفتر مرکزی خود در ایالات متحده را در یک منطقه صنعتی در شهرستان لس‌آنجلس افتتاح کرد. همچنین روموه را خریداری کرد - برندی که لی، اتفاقاً، چند سال پیش با دوست دخترش آن را تأسیس کرد، اما قبل از خرید، آن را ترک کرد. کورسایت ریسرچ تخمین می‌زند که شین در سال ۲۰۱۹، ۴ میلیارد دلار فروش داشته است.
در سال ۲۰۲۰، این بیماری همه‌گیر صنعت پوشاک را ویران کرد. با این حال، فروش شین همچنان در حال افزایش است و انتظار می‌رود در سال ۲۰۲۰ به ۱۰ میلیارد دلار و در سال ۲۰۲۱ به ۱۵.۷ میلیارد دلار برسد. (مشخص نیست که آیا این شرکت سودآور است یا خیر.) اگر خدایی تصمیم بگیرد یک برند لباس مناسب برای دوران همه‌گیری، جایی که تمام زندگی عمومی در فضای مستطیلی یک کامپیوتر یا صفحه نمایش تلفن خلاصه می‌شود، اختراع کند، ممکن است بسیار شبیه شین باشد.
من ماه‌ها اخبار شین را پوشش می‌دادم تا اینکه این شرکت موافقت کرد با چند نفر از مدیرانش، از جمله رئیس جمهور ایالات متحده، جورج چیائو؛ مدیر ارشد بازاریابی، مولی میائو؛ و مدیر محیط زیست، اجتماعی و مدیریتی، آدام وینستون، مصاحبه کنم. آنها مدلی کاملاً متفاوت از نحوه عملکرد خرده‌فروشان سنتی را برای من شرح دادند. یک برند مد معمولی ممکن است هر ماه صدها مدل را در داخل شرکت طراحی کند و از تولیدکنندگان خود بخواهد که هزاران مدل از هر مدل را تولید کنند. این قطعات به صورت آنلاین و در فروشگاه‌های فیزیکی موجود هستند.
در مقابل، شین بیشتر با طراحان خارجی کار می‌کند. بیشتر تأمین‌کنندگان مستقل آن، لباس طراحی و تولید می‌کنند. اگر شین از طرح خاصی خوشش بیاید، سفارش کوچکی، ۱۰۰ تا ۲۰۰ عدد، می‌دهد و لباس‌ها برچسب شین را دریافت می‌کنند. از ایده تا تولید، تنها دو هفته طول می‌کشد.
لباس‌های آماده به مرکز توزیع بزرگ شین ارسال می‌شوند، جایی که برای مشتریان در بسته‌بندی‌های مختلف دسته‌بندی می‌شوند و آن بسته‌ها مستقیماً به درب منزل افراد در ایالات متحده و بیش از ۱۵۰ کشور دیگر ارسال می‌شوند - به جای اینکه از ابتدا مقادیر زیادی لباس به همه جا ارسال شود. جهان روی کانتینر، همانطور که خرده‌فروشان به طور سنتی انجام داده‌اند. بسیاری از تصمیمات این شرکت با کمک نرم‌افزار سفارشی آن گرفته می‌شود که می‌تواند به سرعت تشخیص دهد کدام قطعات محبوب هستند و به طور خودکار آنها را دوباره سفارش می‌دهد. این نرم‌افزار تولید مدل‌هایی را که فروش ناامیدکننده‌ای دارند، متوقف می‌کند.
مدل کاملاً آنلاین شین به این معنی است که برخلاف بزرگترین رقبای فست فشن خود، می‌تواند از هزینه‌های عملیاتی و استخدامی فروشگاه‌های فیزیکی، از جمله مواجهه با قفسه‌های پر از لباس‌های فروخته نشده در پایان هر فصل، اجتناب کند. با کمک نرم‌افزار، به تأمین‌کنندگان متکی است تا طراحی را برای سریع‌تر و کارآمدتر کردن کار انجام دهند. نتیجه، جریان بی‌پایانی از لباس است. شین هر روز وب‌سایت خود را با میانگین ۶۰۰۰ مدل جدید به‌روزرسانی می‌کند - رقمی که حتی در زمینه فست فشن نیز بسیار زیاد است. لو، استاد دانشگاه دلاور، دریافت که در ۱۲ ماه گذشته، گپ حدود ۱۲۰۰۰ قلم کالای مختلف، اچ اند ام حدود ۲۵۰۰۰ و زارا حدود ۳۵۰۰۰ قلم کالا را در وب‌سایت خود فهرست کرده‌اند. در آن زمان، شین ۱.۳ میلیون کالا داشت. جو به من گفت: «ما برای همه چیزی با قیمت بسیار مناسب داریم.» «مشتریان هر چه نیاز داشته باشند، می‌توانند آن را در شین پیدا کنند.»
شین تنها شرکتی نیست که سفارش‌های اولیه کوچک را به تأمین‌کنندگان می‌دهد و سپس وقتی محصولات عملکرد خوبی داشتند، دوباره سفارش می‌دهد. بوهو در پیشگامی این مدل نقش داشت. اما شین نسبت به رقبای غربی خود برتری دارد. در حالی که بسیاری از برندها، از جمله بوهو، از تأمین‌کنندگان در چین استفاده می‌کنند، نزدیکی جغرافیایی و فرهنگی شین، آن را انعطاف‌پذیرتر می‌کند. چان از شرکت آندرسن هوروویتز می‌گوید: «ساخت چنین شرکتی بسیار دشوار است، تقریباً غیرممکن است که تیمی که در چین نیست، این کار را انجام دهد.»
سیمون ایروین، تحلیلگر کردیت سوئیس، از قیمت‌های پایین شین متعجب شده است. اوون به من گفت: «من برخی از کارآمدترین شرکت‌های تأمین‌کننده در جهان را که در مقیاس بزرگ خرید می‌کنند، 20 سال تجربه دارند و سیستم‌های لجستیکی بسیار کارآمدی دارند، بررسی کردم.» اکثر آنها اعتراف کردند که نمی‌توانند محصول را با همان قیمت شین به بازار عرضه کنند.
با این حال، ایروینگ شک دارد که قیمت‌های شین به هیچ وجه پایین باقی بمانند، یا حتی بیشتر از طریق خرید کارآمد پایین بمانند. در عوض، او به این نکته اشاره می‌کند که چگونه شین به طرز هوشمندانه‌ای از سیستم تجارت بین‌المللی استفاده کرده است. ارسال یک بسته کوچک از چین به ایالات متحده معمولاً هزینه کمتری نسبت به حمل و نقل از کشورهای دیگر یا حتی در داخل ایالات متحده، تحت یک توافق بین‌المللی، دارد. علاوه بر این، از سال ۲۰۱۸، چین مالیاتی بر صادرات شرکت‌های چینی عرضه مستقیم به مصرف‌کننده وضع نکرده است و عوارض واردات ایالات متحده برای کالاهایی با ارزش کمتر از ۸۰۰ دلار اعمال نمی‌شود. اوون گفت، کشورهای دیگر نیز مقررات مشابهی دارند که به شین اجازه می‌دهد از عوارض واردات اجتناب کند. (سخنگوی شین گفت که «این شرکت از قوانین مالیاتی مناطقی که در آنها فعالیت می‌کند، پیروی می‌کند و مشمول همان مقررات مالیاتی مشابه همتایان صنعتی خود است.»)
ایروینگ همچنین به نکته دیگری اشاره کرد: او گفت بسیاری از خرده‌فروشان در ایالات متحده و اروپا در حال افزایش هزینه‌های خود برای رعایت مقررات و هنجارهای مربوط به سیاست‌های کارگری و زیست‌محیطی هستند. وی افزود که به نظر می‌رسد شین اقدامات بسیار کمتری انجام می‌دهد.
در یک هفته خنک فوریه، درست بعد از سال نو چینی، از یکی از همکارانم دعوت کردم تا از منطقه پانیو در گوانگژو، جایی که شین در آن فعالیت دارد، بازدید کند. شین درخواست من برای صحبت با تأمین‌کننده را رد کرد، بنابراین همکارانم آمدند تا خودشان شرایط کاری آنها را ببینند. یک ساختمان سفید مدرن با نام شین روی آن در امتداد دیواری در یک روستای مسکونی آرام، بین مدارس و آپارتمان‌ها قرار دارد. در زمان ناهار، رستوران مملو از کارگرانی است که نشان شین را به سینه دارند. تابلوهای اعلانات و دکل‌های تلفن اطراف ساختمان مملو از آگهی‌های شغلی برای کارخانه‌های پوشاک است.
در محله‌ی مجاور - مجموعه‌ای متراکم از کارخانه‌های کوچک غیررسمی، که برخی از آنها در ساختمانی مسکونی بازسازی‌شده قرار دارند - کیسه‌هایی با نام شین را می‌توان دید که روی قفسه‌ها چیده شده‌اند یا روی میزها ردیف شده‌اند. برخی از تأسیسات تمیز و مرتب هستند. در میان آنها، زنان سویشرت و ماسک جراحی پوشیده‌اند و بی‌صدا جلوی چرخ خیاطی کار می‌کنند. روی یکی از دیوارها، «منشور اخلاقی تأمین‌کنندگان شین» به طور برجسته نصب شده است. («کارمندان باید حداقل ۱۶ سال سن داشته باشند.» «دستمزد را به موقع پرداخت کنید.» «هیچ گونه آزار و اذیت یا سوءاستفاده‌ای از کارمندان صورت نگیرد.») با این حال، در ساختمان دیگری، کیسه‌های پر از لباس روی زمین انباشته شده‌اند و هر کسی که سعی کند از آنها عبور کند، باید با پاهای پیچیده‌ای عبور کند و از آنها عبور کند.
سال گذشته، محققانی که از طرف گروه نظارتی سوئیسی «چشم عمومی» از پانیو بازدید کردند، دریافتند که برخی از ساختمان‌ها راهروها و خروجی‌ها را با کیسه‌های بزرگ لباس مسدود کرده‌اند که ظاهراً خطر آتش‌سوزی را به همراه دارد. سه کارگری که توسط محققان مصاحبه شدند، گفتند که آنها معمولاً ساعت ۸ صبح می‌رسند و حدود ساعت ۱۰ یا ۱۰:۳۰ شب محل کار خود را ترک می‌کنند و تقریباً ۹۰ دقیقه برای ناهار و شام استراحت دارند. آنها هفت روز هفته کار می‌کنند و یک روز در ماه مرخصی دارند - برنامه‌ای که طبق قانون چین ممنوع است. وینستون، مدیر محیط زیست، اجتماعی و حاکمیتی، به من گفت که شین پس از اطلاع از گزارش چشم عمومی، «خودش آن را بررسی کرد».
این شرکت اخیراً در مقیاسی که توسط Remake، یک سازمان غیرانتفاعی که طرفدار شیوه‌های بهتر کار و محیط زیست است، نگهداری می‌شود، از ۱۵۰ امتیاز، امتیاز صفر دریافت کرده است. این امتیاز تا حدودی نشان‌دهنده سابقه زیست‌محیطی شین است: این شرکت لباس‌های یکبار مصرف زیادی می‌فروشد، اما اطلاعات کمی در مورد تولید خود فاش می‌کند که حتی نمی‌تواند ردپای زیست‌محیطی خود را اندازه‌گیری کند. الیزابت ال. کلاین، مدیر حمایت و سیاست‌گذاری در Remake، به من گفت: «ما هنوز واقعاً زنجیره تأمین آنها را نمی‌دانیم. ما نمی‌دانیم آنها چند محصول تولید می‌کنند، نمی‌دانیم در مجموع از چند ماده استفاده می‌کنند و ردپای کربن آنها را نمی‌دانیم.» (شین به سؤالات مربوط به گزارش Remake پاسخ نداد.)
اوایل امسال، شرکت شین گزارش پایداری و تأثیر اجتماعی خود را منتشر کرد که در آن متعهد شد از منسوجات پایدارتر استفاده کند و میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را افشا کند. با این حال، حسابرسی‌های این شرکت از تأمین‌کنندگانش، مشکلات امنیتی عمده‌ای را نشان داد: از نزدیک به ۷۰۰ تأمین‌کننده‌ای که حسابرسی شدند، ۸۳ درصد «خطرات قابل توجهی» داشتند. بیشتر تخلفات مربوط به «آمادگی در برابر آتش‌سوزی و شرایط اضطراری» و «ساعات کاری» بود، اما برخی از آنها جدی‌تر بودند: ۱۲ درصد از تأمین‌کنندگان مرتکب «نقض عدم تحمل» شدند که می‌تواند شامل کار زیر سن قانونی، کار اجباری یا مشکلات جدی سلامتی و مسائل ایمنی باشد. از سخنران پرسیدم که این تخلفات چیست، اما او توضیح بیشتری نداد.
در گزارش شین آمده است که این شرکت به تأمین‌کنندگانی که تخلفات جدی دارند، آموزش ارائه خواهد داد. اگر تأمین‌کننده نتواند مشکل را در بازه زمانی توافق‌شده - و در موارد شدید فوراً - حل کند، شین ممکن است همکاری با آنها را متوقف کند. وینستون به من گفت: «کارهای بیشتری باید انجام شود - درست مانند هر کسب‌وکاری که نیاز به بهبود و رشد در طول زمان دارد.»
مدافعان حقوق کارگران می‌گویند تمرکز بر تأمین‌کنندگان ممکن است یک واکنش سطحی باشد که در وهله اول به چرایی وجود شرایط خطرناک نمی‌پردازد. آنها استدلال می‌کنند که شرکت‌های فست فشن در نهایت مسئول فشار آوردن به تولیدکنندگان برای تولید سریع‌تر محصولات با قیمت پایین‌تر هستند، تقاضایی که شرایط نامناسب کار و آسیب‌های زیست‌محیطی را اجتناب‌ناپذیر می‌کند. این منحصر به شین نیست، اما موفقیت شین آن را به طور خاص جذاب می‌کند.
کلاین به من گفت وقتی شرکتی مثل شین از کارآمدی خود تعریف می‌کند، ذهنش به سمت افرادی، معمولاً زنانی، می‌رود که از نظر جسمی و روحی خسته هستند تا شرکت بتواند درآمد و هزینه‌ها را به حداکثر برساند. او گفت: «آنها باید انعطاف‌پذیر باشند و یک شب کار کنند تا بقیه ما بتوانیم یک دکمه را فشار دهیم و یک لباس را با قیمت 10 دلار درب منزلمان تحویل بگیریم.»
زمان ارسال: ۲۵ مه ۲۰۲۲
